مقایسه خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر با رفتارهای پرخاشگرانه و عادی

مقدمه: یکی از اختلالات رفتاری که شیوع آن به طور هشداردهنده­ای بالا است، پرخاشگری است. کودکان دارای رفتارهای پرخاشگرانه  خانواده، مدرسه و اجتماع را با مسائل گوناگونی مواجه می­کنند که آن­ها را در برابر آشفتگی­های روانی-اجتماعی دوران نوجوانی و حتی بزرگسالی آسیب پذیر می سازد. هدف این پژوهش مقایسه خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در دانش آموزان پسر پرخاشگر و عادی پایه­ های پنجم و ششم دوره­ ابتدایی شهر اهواز در سال تحصیلی 94-1393 بود. روش: نمونه­ این پژوهش شامل 250 دانش آموز پسر (125 دانش­آموز پرخاشگر و 125 دانش آموز عادی) بود که به روش تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. طرح پژوهش، علی-مقایسه­ای بود. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی کودکان در تعامل با همسالان، مقیاس شایستگی اجتماعی و پرسشنامه­ پرخاشگری کودک در مدرسه بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند­متغیری (manova) تحلیل شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه از لحاظ خودکارآمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی تفاوت  معنی­داری وجود دارد. به علاوه، میزان خودکار­آمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی در گروه پرخاشگر نسبت به گروه عادی کمتر بود. نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج مطالعه­ی حاضر، نقصان در خودکار آمدی در تعامل با همسالان و شایستگی اجتماعی می ­تواند به عنوان یکی از عوامل مهم در بروز رفتارهای پرخاشگرانه مورد توجه قرار گیرد.